Τα σχόλια για την τελευταία πρόταση για ένα ευρωπαϊκό σούπερ πρωτάθλημα ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακριβώς θετικά. Την Πέμπτη, η λεγόμενη εταιρεία αθλητικής ανάπτυξης που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος των δύο τελευταίων ετών διατυπώνοντας την ιδέα, δημιούργησε το τελευταίο της όραμα για το πώς θα μπορούσε —όχι, θα έπρεπε— να μοιάζει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Οι προτάσεις βασίστηκαν σε πολύμηνες συνομιλίες με περισσότερους από 50 συλλόγους σε όλη την Ευρώπη, σύμφωνα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας συμβούλων, Bernd Reicher. Αυτές οι συζητήσεις, είπε, είχαν συνοψιστεί σε ένα σύνολο 10 «αρχών», οι περισσότερες βασισμένες σε γενικές λέξεις όπως «αειφορία», «ανταγωνιστικότητα» και «κατανομή εσόδων».
Η κεντρική ιδέα, ωστόσο, ήταν να αντικατασταθούν οι υφιστάμενες διοργανώσεις που διοργανώνονται από το διοικητικό όργανο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, την UEFA – κυρίως το Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο επιστρέφει με τις νοκ άουτ φάσεις του αυτή την εβδομάδα – με μια ευρωπαϊκή διοργάνωση “πολυτμημάτων” που αποτελείται από 60 έως 80 ομάδες και ελέγχονται, ανήκουν και λειτουργούν από τους ίδιους τους συλλόγους.
Δεν πήγε καλά, είναι δίκαιο να πούμε. Ο Javier Tubas, ο πρόεδρος της La Liga και γνωστός Wallflower, περιέγραψε τον διοργανωτή της super league ως «λύκο που μεταμφιέζεται σε γιαγιά». Η Ευρωπαϊκή Ένωση Λέσχων χαρακτήρισε τις τελευταίες ιδέες «διαστρεβλωμένες και παραπλανητικές». Τα European Leagues, το όργανο-ομπρέλα για τα εγχώρια τουρνουά της ηπείρου, είπε ότι το τρέχον μοντέλο του παιχνιδιού «απέχει πολύ από το να σπάσει και δεν χρειάζεται να διορθωθεί».
Το βραβείο για την καλύτερη δήλωση, ωστόσο, πήγε στην Ένωση Υποστηρικτών του Ποδοσφαίρου, μια βρετανική οργάνωση που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των φιλάθλων. «Το πτώμα που περπατά, που είναι η Ευρωπαϊκή Σούπερ Λιγκ, συσπάται ξανά, με όλη την αυτογνωσία που συνδυάζει κανείς με ένα ζόμπι», ξεκίνησε η δήλωσή του. Αυτό ήταν, όπως πάνε αυτά τα πράγματα, μια αρκετά δυνατή αρχή.
Ωστόσο, μικρές αναποδιές. Ο Reicher, ο αρχιτέκτονας της Super League που μαστιγώνει τώρα τις αναθεωρήσεις του εργαστηρίου της εταιρείας του, είπε ότι οι αναθεωρημένες αρχές προορίζονταν απλώς ως ένα σημείο εκκίνησης, ένας τρόπος για να ξεκινήσει μια συζήτηση με ένα ακόμη μεγαλύτερο φάσμα «ενδιαφερομένων» του ποδοσφαίρου. Εξάλλου, ένα πράγμα είναι να γκρεμίζεις μια ιδέα. Είναι άλλο να προσφέρεις άλλο στη θέση του.
Σε αυτό το πνεύμα ανοιχτότητας και κατασκευής, λοιπόν, εδώ είναι ένα άλλο σύνολο προτάσεων, ένα εναλλακτικό σχέδιο για το μέλλον του ποδοσφαίρου που λαμβάνει υπόψη κάθε μία από τις νεότερες προτάσεις της Super league.
1. ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ
Οι ίδιες ομάδες —τέσσερις από την Αγγλία, δύο από την Ισπανία και μία από τη Γερμανία και τη Γαλλία— θα πρέπει να πηγαίνουν στους προημιτελικούς του Champions League κάθε χρόνο. Οι δικαιούχοι οπαδοί αυτών των ομάδων θα πρέπει να παραπονιούνται ότι οι φάσεις των ομίλων είναι «βαρετές». Όλοι οι άλλοι σύλλογοι θα πρέπει να αποκλειστούν, τόσο από αθλητική όσο και από οικονομική άποψη. Επίσης, θα πρέπει να γίνουν το Europa League και το Europa Conference League.
2. ΑΓΩΝΕΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
Τα εγχώρια πρωταθλήματα θα πρέπει να κερδίζονται από τις ίδιες ομάδες, ξανά και ξανά, έως ότου αυτοί οι θρίαμβοι δεν έχουν νόημα. Η Αγγλία έχει ειδική απαλλαγή για να έχει το πολύ τρεις πιθανούς πρωταθλητές ανά πάσα στιγμή.
3. ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΠΟΡΟΙ
Οι μεγάλες ομάδες πρέπει να πάρουν τα περισσότερα χρήματα και να κερδίσουν όλα τα τρόπαια. Η Πρέμιερ Λιγκ θα πρέπει να κυριαρχήσει στο οικονομικό τοπίο, επιτρέποντας σε κάθε άλλο εγχώριο πρωτάθλημα να μαραθεί στο αμπέλι. Οι σύλλογοι θα πρέπει να ενθαρρύνονται να είναι όσο το δυνατόν πιο ανεύθυνοι προκειμένου να κολλήσουν στο παλτό τους.
4. ΥΓΕΙΑ ΠΑΙΚΤΩΝ
Μια ποικιλία διαφορετικών οργανισμών θα πρέπει να επιμείνουν σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια, δίνοντας μόνο κουβέντα στην ιδέα της υγείας των παικτών. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ζητηθεί η γνώμη των παικτών σχετικά με αυτό.
5. ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ
Οι ιδιοκτήτες πρέπει να γίνονται δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες, ανεξάρτητα από το πόσους ανθρώπους έχουν διαμελίσει. Το ποδόσφαιρο θα πρέπει, ουσιαστικά, να γίνει ένας ανταγωνισμός που αποφασίζεται από τις επενδυτικές τράπεζες που κατευθύνουν τους πελάτες προς ποιους συλλόγους. Μόλις εγκατασταθούν, αυτοί οι πρίγκιπες και οι εταιρείες ιδιωτικών κεφαλαίων θα πρέπει να ενθαρρύνονται να ξοδεύουν όσο το δυνατόν περισσότερα στη μεταγραφική αγορά, αναγκάζοντας τους αντιπάλους να κινδυνεύουν με χρεοκοπία για να συνεχίσουν, παραμορφώνοντας την ιδέα της αξίας και κάνοντας τους δικούς τους συλλόγους να εξαρτώνται πλήρως από τη συνεχή και απεριόριστη γενναίο δώρο.
6. Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Όλοι οι καλύτεροι παίκτες θα πρέπει να παίζουν για τους ίδιους συλλόγους, κυρίως στην Αγγλία. Ολόκληρα πρωταθλήματα πρέπει να μετατραπούν σε ανεπίσημους διαγωνισμούς τροφοδοσίας. Οι πιο διάσημες ομάδες σε αυτά τα πρωταθλήματα θα πρέπει να μετατραπούν σε εργοστάσια ταλέντων για συλλόγους των οποίων ο τυχαίος πλούτος τους έκανε τεμπέληδες και όλοι οι άλλοι θα πρέπει να εξαγοραστούν ως μέρος ενός δικτύου ομάδων που λειτουργεί ουσιαστικά ως στυλό για πιθανές μεταγραφές.
7. ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΟΠΑΔΩΝ
Οποιαδήποτε πρόταση αυξανόμενης αδιαφορίας μεταξύ των οπαδών θα πρέπει να αποδοθεί στους νέους που δεν έχουν πλέον εύρος προσοχής, παρά στο γεγονός ότι οι υπάρχουσες δομές του ποδοσφαίρου έχουν μετατρέψει τη συντριπτική πλειονότητα των αγώνων σε πομπές χωρίς νόημα.
8. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Πρέπει να αναφέρουμε το γυναικείο ποδόσφαιρο, αν και πόσο χαμηλά στη λίστα αναφέρεται πού βρίσκεται στις προτεραιότητές μας. Το γυναικείο ποδόσφαιρο θα πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί εκ των υστέρων σκέψη, βασισμένο εξ ολοκλήρου στο ανδρικό παιχνίδι – ανεξάρτητα από το αν το παιχνίδι των ανδρών λειτουργεί αποτελεσματικά ή όχι – γιατί ποιος έχει το χρόνο να το σκεφτεί πιο βαθιά από αυτό;
9. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Οποιαδήποτε ομάδα χάνει θέση θα πρέπει να αντιμετωπίσει οικονομική καταστροφή. Οι σύλλογοι που απαρτίζουν το Champions League θα ήταν, ιδανικά, δυσδιάκριτοι από τη μια χρονιά στην άλλη. Στις ομάδες που υποβιβάζονται από την Premier League θα πρέπει να δοθούν πληρωμές με αλεξίπτωτο που ουσιαστικά διασφαλίζουν την άμεση επιστροφή τους, αλλά όλοι θα πρέπει να συνεχίσουν να προσποιούνται ότι υπάρχει μια πυραμίδα που επιτρέπει την σχεδόν αδύνατη οργανική ανάπτυξη.
10. ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ
Οι ομάδες που παραβιάζουν τους αδύναμους οικονομικούς κανόνες που θέσαμε δεν πρέπει να τιμωρούνται. Αντίθετα, οι επιζήμιοι οργανισμοί θα πρέπει να τους αποτρέψουν με αποσπασματικά πρόστιμα, επιβεβαιώνοντας διακριτικά ότι μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε, αρκεί να είστε αρκετά πλούσιοι. Οι σύλλογοι και τα πρωταθλήματα θα πρέπει να ισχυρίζονται ότι ασκούν αυτοδιοίκηση, απορρίπτοντας κάθε παράβλεψη, παρά όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο.
Αυτές οι 10 εναλλακτικές αρχές, φυσικά, είναι το εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει μια super league – ή οποιοσδήποτε προτείνει μια ριζική αλλαγή στο status quo. Ο Ράιχαρτ πρέπει να εξηγήσει τις ιδέες του. Πρέπει να τα βάλει σε ένα σχέδιο δράσης. Πρέπει να προσπαθήσει να τα κάνει εύγευστα. Πρέπει να πείσει τους ανθρώπους να προσεγγίσουν το όραμά του.
Το αν αυτό το όραμα έχει πολλά πλεονεκτήματα είναι υπό αμφισβήτηση. Είναι μια συγκεκριμένη πρόταση – ένα ευρύ τουρνουά με βάση το πρωτάθλημα που βρίσκεται πάνω από τις εγχώριες διοργανώσεις – είναι στην καλύτερη περίπτωση θέμα γούστου. Υποκειμενικά, μια ευρωπαϊκή super league φαίνεται να υποβαθμίζει την τρέχουσα ρύθμιση του Champions League, αλλά μάλλον δεν είναι χειρότερη από το λεγόμενο ελβετικό μοντέλο που πρόκειται να τεθεί σε ισχύ την επόμενη χρονιά. (Περίεργα, λειτουργεί πολύ καλύτερα ως παράδειγμα για το πώς να αναπτυχθεί το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη, παρόλο που σαφώς ενδιαφέρεται ελάχιστα για αυτήν την πτυχή του παιχνιδιού.)
Το πρόβλημα με την κριτική των νέων προτάσεων είναι ότι κανείς δεν χρειάζεται ποτέ να σκιαγραφήσει την εναλλακτική. Κανένα από τα αλφάβητα των κυβερνητικών οργάνων και των ομάδων λόμπι δεν χρειάζεται ποτέ να εξηγήσει πού πιστεύουν ότι πηγαίνει το παιχνίδι. πώς οραματίζονται το μέλλον του? πώς σχεδιάζουν να αντιμετωπίσουν τα εκτυφλωτικά προφανή ελαττώματα στο «μοντέλο που δεν έχει σπάσει και δεν χρειάζεται να διορθωθεί», αυτά που -όπως σημείωσε η οικονομική έκθεση της ίδιας της UEFA, που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή- έχουν κάνει το ποδόσφαιρο να εξαρτάται όλο και περισσότερο από ενέσεις κεφαλαίου από τους ιδιοκτήτες και το κλείσιμο του ματιού στα αυξανόμενα χρέη.
Εφόσον μπορούν να αποφύγουν να καταστρώσουν το δικό τους σχέδιο για το μέλλον, οι σημερινοί ηγέτες του παιχνιδιού μπορούν αντ ‘αυτού να χαρακτηρίσουν άπληστους και κυνικούς και ιδιοτελείς οποιονδήποτε προτείνει αλλαγή και να ελπίζει ότι κανείς δεν θα επισημάνει την υποκρισία σε αυτές τις κατηγορίες.
Μπορούν να βασιστούν στο γεγονός ότι ορισμένοι οπαδοί λαχταρούν απελπιστικά για μια επιστροφή σε ένα χαμένο παρελθόν, στο οποίο το Ευρωπαϊκό Κύπελλο είναι ένα τουρνουά νοκ άουτ και η Νότιγχαμ Φόρεστ είναι η πρωταθλήτρια Αγγλίας και ότι άλλοι, εκείνοι των οποίων οι ομάδες είτε μονοπωλούν τη δόξα. ή τυχαίνει να είσαι στην Πρέμιερ Λιγκ, νιώσε ότι τα πράγματα πάνε πολύ καλά όπως είναι. Μπορούν να βασίζονται στην κατανοητή, και σε μεγάλο βαθμό σωστή, υποψία όλων των θαυμαστών ότι όποιος προτείνει κάτι νέο έχει απώτερο κίνητρο, χωρίς ποτέ να αναρωτηθεί γιατί όλα αυτά τα σώματα είναι τόσο εξαγριωμένα με την ίδια την ιδέα ότι αμφισβητείται η εξουσία τους.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι ο Ράιχαρτ και η εταιρεία συμβούλων του, Α22, έχουν στο επίκεντρο τα καλύτερα συμφέροντα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως δεν υπήρχε κανένας λόγος, το 2021, να δεχτεί την πρόταση του Φλορεντίνο Πέρεθ ότι προσπαθούσε να σώσει οποιονδήποτε εκτός από τη Ρεάλ. Μαδρίτη.
Αλλά, όταν παίρνετε τα χάδια, αξίζει να ρωτήσετε όχι μόνο τι θέλει ο αντίπαλός σας, αλλά τι θέλουν και οι σύμμαχοί σας. Αξίζει να αξιολογήσετε την πραγματικότητα αυτού που υπερασπίζεστε: μια πραγματικότητα στην οποία το χάσμα μεταξύ της Premier League και της υπόλοιπης Ευρώπης μετατρέπεται σε χάσμα, όπου το Champions League είναι ένα κλειστό μαγαζί, όπου οι πλούσιοι τα έχουν όλα και εξακολουθούν να θέλουν περισσότερο. Γι’ αυτό παλεύουν. Απλώς δεν χρειάζεται ποτέ να το εξηγήσουν.
